Hieronymus

What's in the name

Tja, wat betekent je naam eigenlijk? In sommige culturen zoals die van de Maya's heeft je naam heel veel betekenis. Het zegt namelijk alles over wie je bent. Je Maya naam krijg je bij je geboorte aan de hand van de dag waarop je geboren bent, omdat deze gekoppeld is aan hun Tzolkin kalender. In Nederland hanteren we de Gregoriaanse kalender en dus zou ik 23 februari heten, maar dat heeft nauwelijks betekenis. Zij, die bekend zijn met de westerse astrologie, zullen wellicht meteen roepen: "ah, sterrenbeeld Vissen". Waar zij dan ook meteen een beeld bij hebben (fantasierijk, intuïtief, idealistisch, enz) maar is dat wie ik ben?

Mijn Maya naam (in de nieuwe telling) is Uc Cib oftewel de Resonante Krijger (toon 7, gele krijger) en ook al klinkt dat een stuk beter dan 23 feb, is dat dan wie ik ben? Als je die naam hoort, weet je dan meteen wie je voor je hebt? De Maya's geloofde van wel - althans dat beweert men - en ook al kan ik me voorstellen, dat dit voor hun goed werkte, in onze cultuur roept het vaak alleen maar meer vragen op. Moest ik me voorstellen als Uc Cib, dan weet ik eigenlijk niet eens hoe je dat precies uitspreekt; Jeroen Velthuis bekt dan een stuk lekkerder.

Maar ja, als ik zeg dat ik Jeroen heet, weet je nog steeds weinig over wie ik ben. Je hebt misschien hele vervelende of juist hele leuke ervaringen met iemand met deze naam, en dat kan het beeld, dat je hebt bij het horen van mijn naam, behoorlijk beïnvloeden. Onze achternaam levert vergelijkbare verwarringen op, soms grappig of soms juist helemaal niet Heet je Claar of Connie Coomen bijvoorbeeld, of Adrianus Bleeker, Dies Goorman of Wil Naaijen. Ja, leuk hoor!? Maar ook die grap wordt snel oud.

In mijn puberteit werd ik Jay (spreek uit: djee) genoemd door mijn matties. Dat klonk veel stoerder! Niet dat ik nou zo'n stoere gozer was, eerder vreselijk onzeker en een enorme opschepper. Ik vertel nu nog wel eens sterke verhalen, wanneer ik met iemand, die ik net ontmoet heb, praat. En waarom doe ik dat eigenlijk? Omdat ik wil dat die ander een bepaald beeld van mij heeft/krijgt? Omdat ze anders niet weten wie ze voor zich hebben? En waarom is dat eigenlijk nodig, die identificatie?

Ik vergeet ook vaak iemands naam, zelfs van vrienden die ik al jarenlang ken. Tis net alsof die naam niet klopt bij de persoon. Of misschien ken ik die ziel wel uit een ander leven, of een andere realiteit waar we geen namen hebben. Hoe dan ook, een naam alleen is niet voldoende om te beschrijven wie iemand is. Dus ja, wie ben ik dan wel en hoe vertel ik jou dat?

Identiteitscrisis 

Helemaal lastig werd het, toen ik laatst weer door de zoveelste identiteitscrisis ging. Ik wist zelf niet meer wie ik was. Wanneer je beseft dat je niet je naam bent, niet je beroep, je relatiestatus, ras, gender of wat voor personificatie dan ook, wat ben je dan wel? In heel veel scholingen spreken ze over een drie-eenheid. Lichaam, geest en ziel. Persoonlijkheid, ziel en Zelf. Man, vrouw en iets onzijdigs. En ook dan kom ik weer veel verwarring tegen, want de één noemt het geest, de ander spirit. Sommige beweren dat je niet het lichaam bent, niet de ziel, zelfs niet het Zelf. Je bent slechts de waarnemer van al deze fenomenen. Is dat dan wie of wat ik ben: een waarnemer, een bewustzijn, God in een unieke expressie van individualiteit?

Ik wist het echt even niet meer. En hoewel dat ergens heel raar voelde, naar vond ik het niet. Het was wel bevrijdend. Ik hoef niks te zijn of te worden. I am that I am. Gewoon zijn, in het moment, zonder verwachtingen, los van allerlei overtuigingen en vrij van opsmuk. Wat een verademing! Maar al snel wist The Mind er weer een verhaal van te maken en was ik gewoon weer Jeroen, die er ook niks aan kan doen. Dat ie twijfelt, zich zelf verloochent, voor de gek houdt en nog steeds probeert te begrijpen, wat ie hier op aarde komt doen.

Is dat dan, wie we zijn? Een ziel, met een missie, een doel? Ze zeggen, dat de afspraak voor je geboorte of incarnatie is, dat je vergeet wie je bent, zodat je hier op aarde je zelf kan herontdekken, je weg terug vinden naar De Bron. Maar wie weet is dat ook maar weer een verhaal. Omdat we niet weten wie we zijn en een ziel-met-een-missie geeft ons in ieder geval enige richting of houvast. Iets om naar te streven of naar toe te leven, want dat is, wat mij m'n hele leven al wordt voorgehouden: je moet iets doen met je leven, van nut zijn. Je moet iets worden!

Voor een tijdje voelde dat fijn. Zo besloot ik vroeg in m'n tienerjaren dat ik altruist zou worden, want egoïsme was niet goed. Na de mavo en havo ging ik naar de HTS in Dordrecht om biochemicus te worden. Dat werd niks, dus moest ik m'n dienstplicht vervullen en eenmaal afgezwaaid kwam ik in de muziekwereld terecht met een uitkering als basisinkomen. Tientallen jaren worstelde ik met wie ik moest worden, want muzikant zijn alleen was niet (succesvol) genoeg. Totdat de Sociale Dienst een coachopleiding voor me betaalde en ik uit eigen zak allerlei certificaten (healing, reading, mediumschap, hypnose) bij elkaar sprokkelde. Als Helend Coach zou ik dan eindelijk m'n eigen bedrijf kunnen starten en voldoen aan de eisen en normen van de samenleving.

Niet dus! Het ging gewoon niet. Kamer van Koophandel, belastingen, papieren, regels, pfff,.. Het werd me al snel duidelijk, dat ik nog steeds niet in een hokje paste, en ook niet wou passen. Laat mij nou maar gewoon lekker mijn ding doen. Ik hoef er niet eens geld voor, want ik word al betaald ... door de overheid, en dan hoef ik ook niet te twijfelen aan wat ik nou eigenlijk waard ben. Ik vind zowiezo het hele geldsysteem verschrikkelijk. Het maakt ons slaven van een systeem, waar ik geen deel van wil zijn.

Off the grid

Ik woonde destijds in een Centraal Wonen (CW) gemeenschap in Capelle. Ieder een eigen appartementje en gezamenlijke ruimtes waar flink om geconcurreerd werd. De maatschappij in het klein. Wat enorm uitvergrotend werkte en ik al snel zag, dat dit het ook niet was voor mij. Toch duurde het nog elf jaar voordat ik de knoop durfde door te hakken. Ik verhuisde naar een klooster in Bussum, waar we een Awakened Community zouden gaan uitbouwen met een groepje mensen, die ik kende uit het zelf-realisatie wereldje. Exit the Matrix. Geen uitkering meer, die had ik niet meer nodig. Geen identiteit meer, Jeroen bestond niet meer. Ik was The Infinite Creator, in een Lichtbrenger's jasje. Na zes maanden stond ik weer buiten, niks om naar terug te gaan en weer een illusie armer. Ik moest dus wel vooruit.

Na wat omzwervingen belandde ik op Stokershorst in Nederweert, wat we tot ecodorp zouden gaan omdopen. Ik ontdekte daar dat ik fysiek toch nog best wel tot wat in staat was. aardig wat geleerd had van tuinieren in CW en mijn ervaringen met zelf een community starten, leken hun vruchten af te werpen. Toch voelde het niet alsof ik daar m'n plek had gevonden. Ik kon er niet helemaal mezelf zijn. Dus toen ik daar een prachtige jonge vrouw leerde kennen en we smoorverliefd werden, greep ik m'n kans om ook weer uit deze illusie te ontsnappen. Ik logeerde een tijdje bij haar in Maastricht en inmiddels woon ik er zelf, bij haar om de hoek. Toch mooi hoe de dingen kunnen lopen, wanneer het stroomt, vloeit.

Wie neemt wat waar?

Toch is ook deze relatie weer niet WIE ik ben. Prachtig hoe zij mij spiegelt. Ze laat me precies zien wie ik wel ben en wie niet meer. Hoe ik in ieder NU moment kan veranderen. Zelfs mijn essentie verandert. Eerst dacht ik nog dat m'n ziel, m'n blauwdruk definieert wie ik ben. Maar wanneer ik m'n ziel waarneem vanuit het Zelf, zie ik dat ik momenteel slechts één individuele uitdrukking ben van oneindige mogelijkheden...

Wanneer je voorbij de personificatie van je naam of de identificatie van je persoon kan kijken, zie je vanuit de ziel. Wanneer je ook die ziel kunt waarnemen, aanschouw je vanuit het Zelf. En vanuit dat perspectief zie je al gauw dat er zo veel verstoringen zitten op onze waarneming. Niet dat dit erg is of onwenselijk. Dit is precies waarvoor we naar planeet Aarde kwamen. Om te vergeten wie we zijn en op die manier ons zelf te herontdekken. Wat een wonderlijk proces!