Nieuwsbrief #2

Kadootje

Nou dat was rap bekeken. Stuurde ik nog geen week geleden de eerste uitnodigingen uit, ontving ik dezelfde dag nog een stuk of wat inschrijvingen en deed ik twee dagen voor m'n verjaardag m'n eerste nieuwsbrief de deur uit. Op m'n verjaardag ontving ik meteen een paar prachtige kadootjes.

De intentie van m'n nieuwsbrief was om meer contact te krijgen met m'n achterban, zoals ik dat noem. De mensen die ik al heeeeeeel lang ken en nog steeds contact mee heb, tot en met facebook 'vrienden' die ik nog nooit in levende lijve ontmoet heb. Ik kreeg maar niet helder, wie ik nou bereikte met dat wat ik de wereld in stuur. Ik zie dan wel de 'likes' of hier en daar eens een reactie, maar buiten dat had ik geen idee bij wie mijn boodschap aankomt.

"Aaah", daar was het mij dus om te doen. Ik wou niet alleen weten wie mijn berichten leest of ziet. Ik wou vooral weten wat de inhoud ervan voor impact heeft. Komt de boodschap aan? En wat versta ik daar onder? Wil ik dat ze het begrijpen? Wil ik begrepen worden? Wil ik jullie iets leren? Heb ik hier iets uit te leren?

Zien en gezien worden

"Iedereen wil gezien, gehoord en begrepen worden!" zei een vriendin van mij laatst. En ik merk juist dat er soms nog zoveel schaamte zit op het gezien-worden. Niet dat ik me schaam voor m'n uiterlijk of wie ik ben ofzo. Tis hoe ze kijken, door welke lens... Ik kan me heel erg bekritiseerd voelen, wanneer in een gesprek iemand mij feedback geeft. Vooral als het in de vorm van advies is, goede raad of nog erger: bemoeienis. Daar kan ik zo slecht tegen. Voel me dan juist helemaal niet gezien.

Dus ja, wat wil ik nou eigenlijk? Wie of wat wil er 'gezien' worden? Zoek ik bevestiging, aandacht, of gewoon een luisterend oor, steun en toeverlaat? Dat laatste voelt wel het fijnst. Als een warme knuffel, vanuit waardering. Dat ik gewoon lekker mezelf mag zijn, en niks geen maskers op hoef te zetten of me te beschermen.

Ik voel me soms zo moe na een bepaald soort gesprekken. Of soms al tijdens het gesprek. Ik voel dan m'n energiepeil ineens zakken, als een kaarthuis stort ik ineen, en wil eigenlijk dat gesprek acuut beëindigen. Uit zelf bescherming moet ik me er dan met een smoesje vanaf helpen. Zo van: "Ik moet nog even dit... of ik ga nog even dat..." Het liefst zou ik zeggen: "Dit gesprek klopt niet meer voor mij. Doei." en dan de telefoon ophangen of omdraaien en weglopen.

Maar ja, dat kun je niet maken... Of wel!?

Helemaal jezelf zijn

Dat was lang een hele vurige wens van mij. Om altijd mezelf te kunnen/mogen zijn. Tot ik erachter kwam, dat je helemaal niet iemand anders kan zijn. Je bent altijd jezelf. Ook wanneer je probeert iemand anders te zijn. Dan is het nog steeds jij die probeert iemand anders te zijn. Wat een verademing was dat zeg. Ineens zag ik dat het me juist heel veel energie kostte, om te proberen iemand anders te zijn. Om m'n best te doen op een bepaalde manier over te komen, of m'n woorden zo zorgvuldig te kiezen dat het zo of zo bij de ander overkwam, of m'n uiterste best te doen om begrepen te worden. De ander MOEST me begrijpen, anders had ik het namelijk niet goed genoeg uitgelegd. Herkenbaar?

Dat gezien willen worden, de bevestiging vragen gehoord te zijn, begrepen moeten worden, kost zo veel moeite. Want wanneer de ander dit ook heeft en dus eigenlijk geen aandacht voor jou heeft en voornamelijk met zichzelf bezig is; tja logisch dat er dan geen verbinding is. Tis dan net of je tegen de TV praat en verwacht dat ze je horen of zien... Eenrichtingsverkeer. Of eigenlijk geen richting, het gesprek vliegt dan alle kanten uit.

Jeugdtrauma

In m'n vorige nieuwsbrief had ik het over trauma. Dat niet begrepen worden, stamt dus uit m'n jeugd. Wanneer je thuis komt van school, iets nieuws hebt ontdekt of geleerd, daar enthousiast over verteld en het wordt vervolgens van de tafel geveegd met de reactie: "Wat een onzin!" Dat doet pijn!!! Ook het hooggevoelig zijn, wat bij veel empaten voorkomt, wordt vaak nauwelijks begrepen, en valt ook niet te begrijpen als je zelf niet zo in elkaar steekt. Ze leven in een hele andere belevingswereld. 

Voor een empaat is het vaak onmogelijk hun sensitiviteit uit te zetten. Vooral ook omdat dit hun primaire beschermingsmechanisme is (geworden). Door te 'voelen' in wat voor staat de ander verkeert, weten ze of het 'veilig' is of hoe ze zich moeten gedragen om zich 'veilig' te voelen. Dit is een schijnveiligheid, vandaar dat ik het tussen aanhalingstekens zet. Net als het 'voelen', want ik gebruik eigenlijk al mijn zintuigen (niet alleen die 5 die je op school geleerd hebt). Helderweten is bij mij het sterkst ontwikkeld.

Ik gebruikte het om de zwakke plek bij de tegenstander te 'voelen' en wanneer die dan te bedreigend werd, te dicht bij kwam, dan wist ik hoe ik ze op afstand moest houden, of joeg ze gewoon weg, door precies die pijnpunten bij ze aan te raken. Niet fijn! Voor beide partijen.

Behoefte aan verbinding

Wat ik de laatste jaren aan het ontwikkelen ben, is me te verbinden met m'n ware zelf. En vanuit die verbinding me te verbinden met de ander. Momenteel ben ik aan het oefenen om me te verbinden met het ware zelf van de ander. Voor of tijdens een gesprek zet ik die intentie uit, en observeer dan wat er gebeurd, in mij, en bij de ander. Soms vertraagd de ander ineens, of slaak ik zelf een diepe zucht. Ontspanning, alle pretenties laten varen, de verantwoordelijkheid loslaten of juist nemen. 

Een bewust gesprek voeren. Omdat zoveel zo onbewust gebeurt. Heel veel procent van het gesprek gaat zonder woorden. Lichaamstaal, gezichtsuitdrukking, oogopslag, maar ook energetisch wordt er flink uitgewisseld. Zo werd ik me dus bewust van, met wie verbind ik me eigenlijk? Sommige mensen zuigen je helemaal leeg. Niet dat ze dit expres doen. Ze zijn het zich vaak helemaal niet bewust.

En wat zend ik zelf uit? Ben ik me bewust van mijn intentie(s)? Waar heb ik op dat moment behoefte aan? Op dit moment in een peuk en nog een bakkie koffie, dus ga ik deze brief afronden, hehehe.

Hieronder plaats ik weer een aantal links met korte beschrijving en wil ik je vragen, of je mij wil laten weten, welke links je hebt geklikt, wat je hebt gekeken, geluisterd of gelezen, en wat je er van vond. Of misschien wil je gewoon effe laten weten, dat je de boodschap hebt ontvangen 😉

In verbinding gaan (Centrum voor gewaarwording blog) 
Aansluitend op deze nieuwsbrief dit artikel over de verbinding met ons ware, hogere, innerlijke of verborgen zelf(jes)

YogaVluggertjes
Op dit youtube kanaal van een vriendin, gaat Renate in gesprek met Edwin over intimiteit en wat zij daar onder verstaan 

Bindu's blog
Haar artikel over de vaderwond is kort en duidelijk. Ik wil hier binnenkort zelf ook eens over schrijven en mijn ervaringen delen. Over in verbinding zijn met je ware gevoelens, en waarom veel mannen dat (nog) niet lukt

Link naar deze nieuwsbrief gekregen van iemand, of toevallig ergens tegen gekomen? Nog niet ingeschreven, maar smaakt naar meer? Lees dit dan even: inschrijven nieuwsbrief